Αγάπη (Amor)

Κι ήμουν στο σκοτάδι.
Κι ήμουν το σκοτάδι.
Και με είδε μια αχτίδα.

Δροσούλα το ιλαρό το πρόσωπό της
κι εγώ ήμουν το κατάξερο ασφοδίλι.
Πώς μ' έσεισε το ξύπνημα μιας νιότης,
πώς εγελάσαν τα πικρά μου χείλη!

Σάμπως τα μάτια της να μου είπαν ότι
δεν είμαι πλέον ο ναυαγός κι ο μόνος,
κι ελύγισα σαν από τρυφερότη,
εγώ που μ' είχε πέτρα κάνει ο πόνος.
(Κώστας Καρυωτάκης)
(Kostas Kariotakis)

(...Y estaba en la oscuridad,
Y yo era la oscuridad.
Y ví un rayo.

Serenidad su rostro que ríe
y yo un narciso seco.
¡Cómo me sacudió el despertar de la juventud!
¡Cómo rieron mis labios amargos!

Así como sus ojos me dijeran aquello,
ya nunca más seré el naufrago, y el solitario.
Y volví a la ternura,
yo, que con piedra, había tallado el dolor...)

ΘΕΡΜΟΠΥΛΑΙ

Τιμή σ' εκείνους όπου στην ζωήν των
ώρισαν και φυλάγουν Θερμοπύλας.
Ποτέ από το χρέος μη κινούντες
δίκαιοι κ' ίσιοι σ' όλαις των ταις πράξεις,
αλλά με λύπη κιόλας κ' ευσπλαχνία·
γενναίοι οσάκις είναι πλούσιοι, κι' όταν
είναι πτωχοί, πάλ' εις μικρόν γενναίοι,
πάλι συντρέχοντες όσο μπορούνε·
πάντοτε την αλήθεια λαλούντες,
πλην χωρίς μίσος για τους ψευδομένους.

Και περισσότερη τιμή τους πρέπει
όταν προβλέπουν και πολλοί προβλέπουν-
πως ο Εφιάλτης θα φανή στο τέλος,
κι' οι Μήδοι επί τέλους θα διαβούνε.

(Κωνσταντίνος Καβάφης)


TERMÓPILAS
Honor a aquellos que en la vida,
definen, llevan y cuidan Termopilas.
Que del deber no se apartan.
Rectos en todas sus acciones,
pero también clementes y piadosos.
Generosos cuando ricos,
y cuando pobres también ayudan,
hasta donde pueden.
Que siempre dicen la verdad,
sin odiar a quienes mienten.
Y mayor honor merecen
cuando prevén, y muchos prevén
que Efialtis aparecerá al fin,
y que al final, los Medos pasarán.

(Konstantinos Kavafis)

...
Για Δράκο ζάχαρης
(Para Dragón de Azucar)

No estoy aqui

"...Δεν είμαι εδώ για κανένα
λέω πως δεν είμαι εδώ και λείπω
Δεν περιμένει άλλο τίποτα η καρδιά
μονάχα εσένα

Είναι τ' αστέρια απλωμένα
μα δεν τα βλέπω
δεν τα θέλω αναμμένα
Έχω κλειστό το δέρμα
και ούτε πόνο ούτε χάδι
νιώθω πια ..."

(Νίκος Μωραΐτης)


"...No estoy aqui por nadie,
digo que no estoy aqui y estoy lejos.
mi corazón no espera nada
solo a ti.

Las estrellas estan esparcidas
pero no las puedo ver
no las quiero encendidas
He cerrado mi piel,
y ni dolor ni caricias siento más ya..."

(Nikos Moraitis)

τ’αθάνατο νερό (El agua inmortal)

Να’χα τ’αθάνατο νερό, ψυχή καινούρια να’χα,
Να σου’δίνα, να ξύπναγες για μια στιγμή μοναχα,
Να δεις, να πεις, να το χαρείς ακέραιο τ’όνειρο σου
Να στέκεται ολοζώντανο κοντά σου, στο πλευρό σου,
Βροντάνε στράτες κι αγορές, μπαλκόνια και σοκάκια
Και σου μαδάνε οι κορασιές λουλούδια στα μαλακια.
Μυριορριζο, μυριόφυλλο κ’ευωδιαστό μου ντασό,
Πως να πιστέψω η άμοιρη πως μπόραε να σε χάσω
Γιε μου, όλα κάνανε φτερά κι όλα μ’αφήκαν πίσω,
Δεν έχω μάτι για να ιδώ, στόμα για να μιλήσω.
(Γιάννης Ρίτσος)

Si solo tuviera el agua de la inmortalidad, si solo tuviera,
un alma nueva para darte, si solo pudieras despertar por un momento
Para ver y para hablar y llenar de alegría en todo tu sueño
Estar justo allí al lado tuyo, cerca de tí lleno de vida
Calles, plazas balcones, veredas tumultuosas,
jóvenes doncellas juntan flores para salpicar tu pelo.
Mi bosque perfumado lleno de diez de miles de raices y hojas,
como puedo el desafortunado creer que yo te pierdo para siempre?
Hijo mío, todo se ha desvanecido y me ha abandonado aqui
No tengo ojos, y no puedo ver, y no boca, que me deje hablar.
(Yannis Ritsos)