τ’αθάνατο νερό (El agua inmortal)

Να’χα τ’αθάνατο νερό, ψυχή καινούρια να’χα,
Να σου’δίνα, να ξύπναγες για μια στιγμή μοναχα,
Να δεις, να πεις, να το χαρείς ακέραιο τ’όνειρο σου
Να στέκεται ολοζώντανο κοντά σου, στο πλευρό σου,
Βροντάνε στράτες κι αγορές, μπαλκόνια και σοκάκια
Και σου μαδάνε οι κορασιές λουλούδια στα μαλακια.
Μυριορριζο, μυριόφυλλο κ’ευωδιαστό μου ντασό,
Πως να πιστέψω η άμοιρη πως μπόραε να σε χάσω
Γιε μου, όλα κάνανε φτερά κι όλα μ’αφήκαν πίσω,
Δεν έχω μάτι για να ιδώ, στόμα για να μιλήσω.
(Γιάννης Ρίτσος)

Si solo tuviera el agua de la inmortalidad, si solo tuviera,
un alma nueva para darte, si solo pudieras despertar por un momento
Para ver y para hablar y llenar de alegría en todo tu sueño
Estar justo allí al lado tuyo, cerca de tí lleno de vida
Calles, plazas balcones, veredas tumultuosas,
jóvenes doncellas juntan flores para salpicar tu pelo.
Mi bosque perfumado lleno de diez de miles de raices y hojas,
como puedo el desafortunado creer que yo te pierdo para siempre?
Hijo mío, todo se ha desvanecido y me ha abandonado aqui
No tengo ojos, y no puedo ver, y no boca, que me deje hablar.
(Yannis Ritsos)